tracklist:

A1. Father Earthquake (7:13)
A2. Now The Fire Worries About The Amounts Of Wood It Needs To Put Out (6:57)
A3. Plague Pillow (7:09)
B1. Procession Of Talking Mirrors (9:03)
B2. He Will Drink The Milk Of A Thousand Mothers (3:20)
B3. The Lost Wooden Planet Script (6:43)

Release Date: 10 March 2013
Limited edition of 350 copies

The person behind Urpf Lanze is Belgian visual artist Wouter Vanhaelemeesch (B), who is mainly known for his large-scale ink drawings that offer a hermetic blend of weirdo characters, medieval iconography and surrealist decors. His artwork started gaining attention a few years ago when renowned avant-garde lutenist Jozef Van Wissem (NL) started using Vanhaelemeesch's work to decorate several sleeves of his recorded output, including his collaborations with filmmaker Jim Jarmusch (US), noise legends Smegma (US), free folkband United Bible Studies (IE) and fingerpicker James Blackshaw (UK). Next to doing exhibitions in places like Tokyo, New York and Paris, his drawings appear regularly in zines and underground publications all over the world. He also runs the audioMER label together with designer Jeroen Wille (BE) and has provided artwork for records by Jack Rose (US), Robbie Basho (US), Mauro Antonio Pawlowski (BE), Cian Nugent (IE), Graveyards (US), Second Family Band (US) and many others.
Urpf Lanze is the moniker of his rather unorthodox solo guitar project, under which he has been playing for several years now. With an acoustic guitar that lays flat on his lap, tuned to unwieldy scales, he brutalises the instrument in an oddly musical way. As if this wasn't enough he lays down some vocal work that goes from ventriloquist-like whines and mumbles to deep and guttural grunts.
The result is a rather unhinged and demented music. Imagine the rawness of Bill Orcutt, the more frightening sides of Loren Mazzacane Connors and the absurd stylings of Wilburn Burchette all wrapped into a Lovecraftian sonic nightmare. 'Procession of Talking Mirrors' is his first full lenght solo album. Recorded live on a 4-track tape recorder, these 6 tracks offer a mixture of Japanese folk music, free psych, scratchy delta-blues recordings, damaged lo-fi and aggressively percussive fingerpicking. While some tracks may carry a more melancholy tone, others seem closer to acoustic death metal than any kind of folk music.

Some technical information can be found here

Reviews

TINY MIX TAPES
Like the young knight Perceval, who sits speechless and confused in the presence of the Procession of the Grail, Urpf Lanze (real name: Wouter Vanhaelemeesch) stands guitar-in-hand, frog-in-throat, before The Procession of Talking Mirrors. The mirrors reflect a gruesome scene of guitars being torn to shreds by tornado-like fingers; a rumbling superstorm of breath growls and screeches out the echoing chambers of the beast’s vast throat and mouth.
The The Procession of Talking Mirrors LP (which has beautifully appropriate cover artwork made by the musician) will be released by Belgian label audioMER on March 10. For now, the label has posted the riotous finale of the record, “The Lost Wooden Planet Script.”
Tiny Mix Tapes, March 2013

WIRE
This is Urpf Lanze aka Belgian visual artist Wouter Vanhaelemeesch's first solo acoustic guitar album. His music has been described as outsider or anti-folk, but here he rides roughshod over such considerations. Some of the pieces approach the ecstatic, naggingly insistent style displayed by James Blackshaw and the late Jack Rose on Raag Manifestos. But if Vanhaelemeesch lacks the refinement of those two players, he makes up for it with aggression. With his acoustic guitar flat on his lap, he subjects it to some rough vocalisations. On "Plague Pillow", where he obsessively works on a picking pattern around three chords, they seem almost absent-minded murmurs. Elsewhere, as on the title track, his grunts, throaty growls and baleful ululations can be distracting, almost comedic. But this track also exemplifies his singular approach to the guitar. Veering from insistent percussive batterings to bending slackened strings to finely articulated runs, he employs disciplined technique and the power of sloppiness in a way that few other guitarists would even consider trying.
By Mike Barnes, WIRE

SCROLLDUST
While he is recognised as one of history’s great Romantic poets, it is less well known that in the later stages of his life Johann Wolfgang von Goethe turned his attention to the natural sciences, becoming a prominent figure in the group of pre-Darwinians now known as the Rational Morphologists. Under the assumption that the species they observed were frozen, unchanging in time, these thinkers searched for the underlying laws of form that governed their development. In a slim but influential volume, The Metamorphosis of Plants, Goethe argued that all features of plants, stamen, sepals, petals, etc., were essentially variants of a fundamental form, the leaf, raising this structure in his mind to the basic descriptor of all plant life, one which would open a window on the essence of this biological kingdom, the archetypal plant: the urpflanze.
On the face of it, what we have here is a solo guitar album. Wouter Vanhaelemeesch plays with the guitar flat on his lap, often dwelling on a single chord for a whole track, using repetition, tempo, and a style of fingerpicking that distributes and moves accent across notes in a downright psychedelic sort of way. It is percussive and metallic at its most aggressive, bewilderingly hypnotic during quieter moments. Add to this a growling, grunting, wailing vocal presence that never leans towards anything like lyricism or even the control of metal vocals, just an accompanying series of mammalian outbursts requiring neither rhyme nor reason. The result has the exhilarating feeling of a technically talented artist casting the rules down a deep and mosscovered well, at once musically potent and deliciously unhinged, far more grubby than its genre classification might suggest.
At around 40 minutes this is a relatively short album, but in no way does it seem like a job half done. Its vision is chaotic, weird, perhaps uninterpretable, but in the end it comes across with extreme clarity. Paying lip service to blues, folk, and American primitivism along the way, the theme that remains constant across the board is a counterpoise between the roughness of the voice with the violent rattling guitar, and the emergence of subtle melodic and rhythmic patterns among them, perpetually being swept away by altered copies of themselves. It’s a work that wears its vision and artistic allegiances on its sleeve, from the music itself to the subtext in the track titles to the cover art with its shades of Hieronymous Bosch. For anyone with an ear for acoustic guitar music which puts raw humanity ahead of clinical studio treatment, look no further than this.
Scrolldust, March 2013

KWADRATUUR
Interview with Urpf Lanze where he talks about his new record. You can read the interview HERE

KINDA MUZIK
Na verschillende compilaties en een occasionele tape is er nu Procession of Talking Mirrors, het eerste volwaardige werkstuk van Urpf Lanze, pseudoniem van Wouter Vanhaelemeesch, die naast bestierder van het label audioMER. ook als grafisch artiest te boek staat.
In contrast tot het sporadisch verspreide eerdere werk zorgt Procession of Talking Mirrors voor een meer ingrijpende luisterervaring. Dit heeft te maken met de consistente opbouw in zes episodes waarin Urpf Lanzes repetitieve en tijdloze instrumentale mantra's een aandachtig luisteraar geleidelijk aan genadeloos de dieperik mee inslepen.
Het zou de composities op Procession of Talking Mirrors onrecht aandoen om ze enkel op basis van hun melodieuze capaciteiten te taxeren. Er spelen immers andere muzikale idealen mee. Het gitaarspel, dat Urpf Lanze middels een eigen techniek produceert, drijft op cyclische patronen en minimale variaties. Het occasionele begeleidende stemgeluid werkt gelijkaardig, en houdt het midden tussen abstract minimaal black metalgewauwel en het beminnelijke gekrijs van Koekiemonster.Urpf Lanze creëert zo een eigengereide wereld waarvoor vergelijkingen tekortschieten. Het muzikale universum dat Procession of Talking Mirrors evoceert, is ongrijpbaar en schippert tussen post-apocalyptisme, nihilisme en bezwering.
By Hans van der Linden, KINDAMUZIK, March 2013

SUBJECTIVISTEN
Met een lekker bekkende bandnaam kom je nog eens ergens. Waar de naam Urpf Lanze precies vandaan komt is niet helemaal duidelijk, al doet het mij vooral denken aan Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832). Deze beroemde Duitse dichter en schrijver en belangrijke vertegenwoordiger van de zogeheten “Sturm Und Drang” stroming, heeft een brede interesse. Hij is ongetwijfeld het bekendst van zijn werk Das Leiden Des Jungen Werthers, wat op school haast verplichte kost is. En terecht! Dat is pas een Werthers echte. Eén van zijn interesses, waarover hij ook veelvuldig heeft geschreven en gedicht, is de botanische wereld. Met name de metamorfose van de plant heeft hem enorm bezig gehouden. Volgens hem moet er een “oerplant” of “Urpflanze” zijn waaruit alle soorten zich hebben ontwikkeld. Trek je dit woord uit elkaar, dan kom je bij het project van de Belgische Wouter Vanhaelemeesch. Nu al een mafketel naar mijn hart. Hij zit samen met Jeroen Wille achter het audioMER label en is een begenadigd tekenaar, die onder meer de hoezen van Brethren Of The Free Spirit, Jack Rose, Cian Nugent, Robbie Basho, Jozef Van Wissem, Mauro Antonio Pawlowski en vele anderen heeft getekend in zijn typische stijl. Dat wil zeggen inkttekeningen die een soort combi zijn van middeleeuwse taferelen en futuristische of surrealistische gebeurtenissen. Intrigerend, wonderschoon en vooral onderscheidend. Het label focust zich op experimentele muziek en fraaie artwork door hedendaagse artiesten.
Wouter is daarnaast ook een begenadigd en vooral eigenzinnige gitarist en debuteert als Urpf Lanze nu met de lp Procession Of Talking Mirrors. Met de gitaar op zijn schoot brengt hij hier zes lange nummers met een totale lengte van ruim 40 minuten ten gehore. Je kunt de oerplant dan wel uiteen rukken, de wortels zitten nog altijd stevig verankerd in de grond van het verleden. Hij houdt hierbij dan ook het mooie midden tussen verknipte blues van weleer, hypnotiserende experimenten en Barokke muziek. Dat vult hij aan met bevreemdende zang, die uiteenloopt van gegrom, keelzang en bizarre kreten. De zang is vooral een emotioneel en soms drone-achtig instrument om zijn gitaarcreaties te ondersteunen. Het is knap en prijzenswaardig hoe hij zoveel weet te brengen en vertellen met één instrument. “Akoestische black metal” is een term die ook wel gebruikt wordt, hetgeen door de output wel te begrijpen valt, net als het enigszins verwante Boduf Songs wel “akoestische death metal” schijnt te brengen. Qua referenties moet je denken aan wisselende en vooral kale kruisbestuivingen van Kiss The Anus Of A Black Cat, Jozef Van Wissem, Jack Rose, James Blackshaw, Bill Orcutt, Charlie Parr, Catherine Christer Hennix, Huun-Huur-Tu, Loren Mazacane Conners en het al genoemde Boduf Songs. In feite is er geen peil op te trekken en beweegt Vanhaelemeesch zich vooral in een eigen getekend, surrealistisch universum. Inktzwart, bevreemdend en organisch met een psychedelische en bovenal heerlijke afdronk. Onvergelijkbaar goed!
De Subjectivisten, March 2013

MR BUNGLE
Toen ik halverwege het jaar 2011 voor het eerst kennis maakte met het geluid van Urpf Lanze, via het nummer The Wandering Sick op een compilatie van Morc, hoorde ik in de ontstemde outsiderfolk vooral willekeur. Nu het debuut album Procession Of Talking Mirrors in de winkels ligt, kan daarvan geen sprake meer zijn. Urpf Lanze vestigt zich ermee definitief in de nog steeds uitdijende gemeenschap van kwalitatief hoge experimentele muziek uit België.
Voor wie het nog niet weet: Urpf Lanze is Wouter Vanhaelemeesch, wiens bizarre tekenstijl menigeen zal herkennen van platenhoezen van onder andere Jozef van Wissem, Robbie Basho, Jack Rose en Cian Nugent. Ook het typische artwork van zijn eigen lp is voorzien van Middeleeuwse dan wel surrealistische taferelen van de Apocalyps en zonderlinge creaturen. Dit in samenwerking met Jeroen Wille, waarmee Wouter ook nog het audioMER label runt. De hoes voorspelt de eigenzinnige luisterervaring waarmee ik weldra geconfronteerd word, wanneer ik de plaat opzet.
Wouter bespeelt zijn akoestische gitaar doorgaans terwijl deze op zijn schoot ligt. Of dat van grote invloed is op zijn geluid weet ik niet; de open en lage stemming van het instrument is dat in ieder geval wel. De term “akoestische black metal” is vanwege dit feit niet eens zo gek verzonnen. Verder doet het woordloze gegrom – dat niet zelden overgaat in een getormenteerd gekrijs – hier een duit in het zakje, al blijft de stem vooral op de achtergrond.
De zes nummers doen denken aan de ruwe, kapotte blues van Bill Orcutt, doch vergelijkingen zijn niet gepast. Urpf Lanze weet z’n eigen stijl te vinden in het beroeren van de snaren, en brengt hierin ook voldoende afwisseling in aan. Techniek en traditie achter zich latend weet hij een authentiek gevoel over te brengen. Soms met melodie en repetitie, anders met intens en bruusk vingerspel. Zonder meer brengt het de luisteraar iets onheilspellends, dat in geen vak te plaatsen valt. Een knappe prestatie.
Vorig jaar veroverde de naam Urpf Lanze een plekje bij de hoogtepunten op livegebied. Er is een goede kans dat hij dit jaar tussen mijn favoriete albums belandt. Procession Of Talking Mirrors is verkrijgbaar bij audioMER en de goede distro’s, zolang de voorraad van 350 stuks strekt.
Mr Bungle, March 2013

RIF RAF
Wouter Vanhaelemeesch is vooral bekend van zijn bizzare middeleeuwse pentekeningen, maar debuteert nu met wat hijzelf 'akoestische Black Metal' noemt, al hoor ik er vooral een soort distruction blues in die me aan Bill Orcutt doet denken. Soms klinkt dit agressief, soms melancholisch, maar bijna altijd een beetje bevreemdend en zelfs wat ongemakkelijk. Muziek voor doorduwers, dus. (jb) RifRaf 243, March 2013

SOUNDOFMUSIC
Belgaren Wouter Vanhaelemeesch är inte bara en duktig illustratör och konstnär. Han är också musiker. Under epitetet Urpf Lanze skapar han musik för akustisk gitarr och skivan Procession of Talking Mirrors har han gett ut på den egna skivetiketten audioMER. Vanhaelemeesch har gjort skivomslag till flera av det senaste decenniets mest tongivande sologitarrister, bland annat Jack Rose och James Blackshaw, och jag gissar att det inte är utan att ha tagit intryck. Men den han kanske främst kan liknas vid är den amerikanske outsidergitarristen och ex Harry Pussy-medlemmen Bill Orcutt. I botten av deras musik finns samma trasiga blues. Ingen av dem är särskilt finstilta utan styckena yxas fram grovt, ofta trasig och rå. Det är som om de plockat ned musiken i små delar och sedan skruvat ihop bitarna helt efter eget huvud. Det låter som igen annan, samtidigt som allt annat.
Till skillnad från ovanstående gitarrister använder Vanhaelemeesch sin röst i betydligt större utsträckning. Han mumlar, utstöter gutturala läten och gör märkliga ljud medan han hamrar på strängarna. Spelstilen är rå och han spelar med instrumentet liggandes i knät. Han varvar små hypnotiska mönster med stora vulgära gester. Från den hypnotiska miniatyren "Plauge Pillow" till råkurret med gitarren på "The Lost Wooden Planet Script" vidare genom den fläskiga och bredbenta deltabluesreduktionen "He will Drink The Milk of A Thousand Mothers". Musiken är inspelad live på en fyrakanalare och det förstärker DIY-känslan och autenciteten som är så viktigt för uttrycket.
Procession of Talking Mirrors är en blandning av söndrig blues, outsiderfolk och stirrögd psych. Någon har beskrivit Urpf Lanzes musik som akustisk black metal och det är inte helt missvisande. Men det som otvetydigt kan sägas är att Vanhaelemeesch ger sig på gitarrer på ett sätt som få andra vågar. Det är egensinnigt och övertygande i all sin vansinnighet.
– Jens Holmberg for Soundofmusic, September 2013